Tazkirah...
Suatu hari, Umar bin Ubaidulllah melalui sebuah kebun. Tiba-tiba, beliau terlihat seorang lelaki berkulit hitam sedang makan. Ada seekor anjing duduk dihadapan lelaki itu. Setiap kali dia menyuap sepotong makanan ke mulutnya, dia melemparkan sepotong makanan kepada anjing tersebut. Umar berasa sangat takjub. Beliau bertanya kepadanya: "Adakah anjing ini kepunyaan kamu?" Jawab lelaki itu: "Bukan." "Jadi, mengapa engkau memberinya makanan?" Dia menjawab: "Aku malu jika seekor makhluk Allah memandangku apabila aku sedang makan, namun aku tidak memberinya makanan." Umar bertanya lagi: "Kamu hamba atau merdeka?" "Hamba milik seorang Bani Asim." Umar pergi menemui pemilik hamba tersebut. Beliau membeli hamba itu beserta kebun tempatnya bekerja. Beliau kembali menemui lelaki tersebut dan berkata: "Allah telah memerdekakan dirimu. Dan memberikan kebun ini untukmu." Lelaki itu berkata: "Segala puji bagi Allah. Saya bersaksi bahawa kebun ini saya wakafkan kepada orang fakir yang ada di negeri ini." Umar terkejut. Beliau tidak menyangka tindakan lelaki itu menyedekahkan kebun tersebut. Beliau bertanya: "Mengapa engkau mewakafkan kebun ini? Bukankah engkau juga miskin dan memerlukan harta?" Dia berkata: "Aku malu kepada Allah yang telah bermurah hati kepadaku, namun aku kedekut kepada-Nya." PENGAJARAN; Adakalanya orang yang paling pemurah ialah orang yang paling memerlukan. Mereka tahu betapa sukarnya menjadi orang miskin. Oleh itu, mereka selalu membantu orang lain untuk bebas daripada belenggu kemiskinan.